Herman Teeuwen: ‘De koelbloedige, de altijd kalme, de ontembare vechtjas’

‘De koelbloedige, de altijd kalme, de ontembare vechtjas’
(Dagblad voor Noord-Limburg van 21 november 1955)

Door: Gerrit van der Vorst

Als negentienjarige liet Herman Teeuwen zich in 1949 overschrijven van VV Tegelen naar VVV. Twee jaar later won hij een korte strijd met zijn oudere broer Hay om de linksbackplaats in het eerste. Aanvankelijk zag de VVV-aanhang niets in die houterige slungel, met zijn maat 48-voeten en zijn kousen tot halverwege de kuiten. Maar Herman had een ijzersterke mentaliteit en liet zich niet weghonen. In 1954 tekende hij als tweede voor de nieuwe Sportclub Venlo ’54, ten koste van een levenslange schorsing door de KNVB. Maar dat kwam goed, en onder meer door zijn klik met sterspeler Faas Wilkes, ontwikkelde hij zich tot publieksfavoriet en natuurlijke leider van het succesvolle streekelftal van VVV in de jaren 1954-1961. Zijn unieke actie tijdens de bekerfinale ADO-VVV (1-4) op 17 juni 1959 – toen hij bij die strafschop-tegen de keeperstrui opeiste – typeerde zijn persoonlijkheid en status. Hij had de toestemming van trainer Willy Kment of aanvoerder Gijs Nass niet nodig.

De bekende voetbaljournalist ir. Ad van Emmenes schreef ooit: ‘Die Teeuwen zou een goede speler zijn, als hij niet zo ruw was.’ Maar het was juist de combinatie goed & ruw, die ‘t ‘m deed! Als het weer eens niet liep, riep het hele publiek ‘Herman, Herman!’ En dan kwam de held met grote passen naar voren, om zijn machtige lichaam in de strijd te gooien. Tegenstanders krompen ineen, want op een duel met Herman zat echt niemand te wachten. Hij bezielde zijn maten ook met heilig vuur. Volgens de sportpers had VVV middelmatige voetballers, maar een prima team dat vaak lastige wedstrijden wist te winnen.

Herman had beslist een royale hand van uitdelen, maar hij kon zelf goed incasseren, dankzij een hoge pijngrens en een ijzeren gestel waarop roken en drinken geen merkbare invloed hadden. Toch waren zijn tegenstanders beduidend vaker de pineut dan hij zelf. Wat dat betreft, had hij wel de mazzel dat gele en rode kaarten pas later uitgevonden zouden worden. De voormalige Venlonaar Frits Abrahams noemde hem bij een satirische terugblik in het Nieuwsblad van het Noorden de gemeenste voetballer die er ooit op de Nederlandse velden rond had gelopen. Maar: ‘Hoezeer hij zijn tegenstanders ook naar het leven stond, hij zorgde er tegelijkertijd wèl voor dat zijn relatie met de scheidsrechter uiterst hartelijk bleef. Hij kon het ene moment tersluiks in het voorbijgaan de schaamharen van zijn tegenstander uitrukken om vervolgens deemoedig tegenover de arbiter te beamen, dat hij nu inderdaad wel iets te ver was gegaan. Ik zal nooit vergeten hoe Teeuwen eens na een wedstrijd de scheidsrechter in bescherming nam toen deze door een opdringende menigte werd bedreigd. Teeuwen stopte ‘s mans hoofd in de zweterige holte van zijn oksel en baande zich met een huiveringwekkende grimas om de mondhoeken een weg door de massa die angstig uiteen week. De bewuste arbiter bleef in het vervolg van zijn carrière volledig blind voor alle sadistische handelingen waaraan Herman zijn tegenstanders blootstelde.’

Alleen met Joop Martens had Herman geen klik. Dat bleek ook op 24 januari 1960, tijdens VVV-Blauw Wit. Toen de Blauw Wit-doelman geblesseerd bleef liggen, raapte Martens de bal op en trapte ‘m over de zijlijn. Nadat de keeper weer opgelapt was, moest VVV ingooien. Herman vroeg cynisch welke spelregel dat nou weer was. De geïrriteerde Martens: ‘Vuile lul!’

Herman was een gangmaker. In MVV-stadion De Boschpoort stootte hij eens bij het opkomen ongenadig zijn hoofd tegen een lage balk. Hij moest met water bij zijn positieven worden gebracht. Aanvoerder Gijs Nass had niets gemerkt, en liep in zijn piere-eentje door naar de middenstip. Hilariteit alom. Prompt zorgde Herman voor een herhaling, toen Gijs zijn 600^e wedstrijd speelde. Hij hield de andere spelers tegen, en zo kwam Gijs weer alleen bij de middenstip te staan. Iedereen vond het leuker dan Gijs. Later goedmoedig tegen Herman: ‘Vind je dat gek? Jullie zetten me toch voor joker.’ Legendarisch is ook het geintje met Hermans duim. Hij was zijn rechterduim op zijn 17^e kwijtgeraakt bij een bedrijfsongeval. Toen hij tien jaar later na een val aan zijn hand bloedde: ‘Scheids, scheids, ik ben mijn duim kwijt!’ De wedstrijd lag stil, totdat de paniekerig zoekende scheidsrechter in de gaten kreeg dat hij voor de gek werd gehouden.

Willy Erkens (nu bijna 90) zegt het vaker: ‘We hebben altijd geweldig gelachen. Ik zat terug naar Sittard altijd te zingen in de auto, en zou het zo weer over willen doen.’

Het eindigde in 1961. VVV was nota bene derde geworden. Volgens het bestuur was dat succes echt niet aan één speler te danken en Herman werd verkocht. Het Dagblad voor Noord-Limburg noemde dat een oerdomme enormiteit. De supporters en de sportpers vonden dat ook. VVV degradeerde meteen. En in Eindhoven liep men weg met ‘onze’ Herman. Als 15-jarige lag ik er wakker van. Een unieke, bij leven al legendarische VVV-speler weg! Het einde van een glorietijd. Gelukkig kwam hij later terug, om voor VVV te scouten. De Koel werd zijn tweede thuis en zijn as ligt niet voor niets onder de middenstip: ‘VVV waas zien laeve.

Volgens ons had hij in het Nederlands elftal moeten staan. De vedetten van andere clubs zouden echter nooit zo hard voor hem gelopen hebben als zijn maten van dat hechte streekelftal. Maar niet alleen VVV-supporters zagen zijn kwaliteiten. De Engelsman Dennis Neville was in die jaren succesvol met Sparta en trainde ook nog het Nederlands elftal. Na VVV-Sparta op 3 januari 1960 was Neville diep onder de indruk van Herman: ‘Hij is niet bepaald wat de meesten onder u de volmaakte voetballer noemen, maar mensenlief, hij geeft 90 minuten lang alles wat hij heeft voor zijn elftal. Hij was hier, daar en overal, voorkwam doelpunten en scoorde zelf, nam overal vrije schoppen en gooide in aan beide zijden. Hij deed zo veel, dat ik me afvroeg of hij er in zou slagen om tijdig voor onze goal te zijn om een door hem genomen hoekschop in te koppen! Als V.V.V. ooit nog eens kampioen wordt, mogen ze Teeuwen wel ereburger van Venlo maken. Hij is een prima teamspeler!’

Ereburger van Venlo is Herman niet geworden, maar een voetbal-Memorial is een prachtig eerbetoon voor een onvergetelijk clubicoon.\

VVV-Venlo speelt op zaterdag 2 augustus de Herman & Wiel Teeuwen Memorial tegen FC Volendam in Seacon Stadion - De Koel -. Bestel jouw tickets voor deze bijzondere wedstrijd online via onderstaande knop!